Bu çalýþmada, ülkelere, mimari akýmlara ve dönemlere göre farklý olarak yapýlmýþ cami cephelerinin insanlar tarafýndan nasýl algýlandýðýnýn irdelenmesi amaçlanmýþtýr. Bu kapsamda, Osmanlý, Selçuklu ve Cumhuriyet Dönemi olmak üzere 3 farklý gruba ayrýlan 16 adet cami cephe görseli, 100 kiþi tarafýndan anket yolu ile analiz edilmiþtir. Anketlerde karmaþýklýk, beðeni, etkileyicilik ve uyarýcýlýk olarak seçilen dört farklý sýfat çifti beþ basamaklý anlamsal farklýlaþma ölçeði ile deðerlendirilmiþtir. Yapýlan analizlerle seçilen deðiþkenler arasýndaki farklýlýklarýn istatistiksel açýdan anlamlý olduðu görülmüþtür. Çalýþmada cami görselleri üzerinden elde edilen verilerin karmaþýklýk, beðeni, etkileyicilik ve uyarýcýlýk gibi kavramlar arasýndaki iliþkisi tespit edilmiþ ve beðeni ile karmaþýklýk arasýnda ters U þekilli bir iliþkinin olduðu görülmüþtür. Çalýþmada yaþ, cinsiyet ve eðitim düzeyi gibi sosyal faktörlerin cami algýsýnda ne ölçüde etken olduðunu saptamak için tek yönlü varyans analizi yapýlmýþtýr. Analizlere göre erkek katýlýmcýlarýn kadýnlara göre camilerin algýsal deðerlendirmesinde daha seçici ya da eleþtirel olduklarý tespit edilirken, orta yaþ (36-50 arasý) katýlýmcýlarýn genç (22-35 arasý) katýlýmcýlara göre daha eleþtirel olduðu görülmüþtür. Benzer þekilde eðitim seviyesinin artmasý da cami deðerlendirmesinde seçiciliði artýrmýþtýr. Çalýþmadan elde edilen bulgulara göre, Osmanlý dönemi camilerinin diðer dönemlere ait camilere göre daha kompleks olduðu görülmüþ buna raðmen daha çok beðenilmiþ ve etkileyici bulunmuþtur.

It was aimed in this study to determine the effects on the perceptual evaluations of participants for the design differences of mosque facades that were shaped according to periods, countries and architectural trends within the geographical boundaries where the Islamic religion spread. With this purpose, 100 participants treated in 3 groups (Seljukid period, Ottoman period and Turkish Republic Period) were evaluated with the semantic differentiation scale, which covered the variables of preference, complexity, impressiveness and stimulative of the facade visuals of 16 different mosques. In conclusion, the data obtained on the mosque visuals, which were used in the survey study, showed that there was a statistically significant differences among the variables of complexity, preference, impressiveness and stimulative and it was determined that there was a reverse U-shaped relationship between the variables of preference and complexity in the evaluation of mosque. Then, to examine the effect of age, gender and education level on participants evaluations of the mosque visuals, the one-way analysis of variance was applied. Accordingly, it was determined that the male participants displayed a more negative approach compared to female, middle-aged participants (36-50 years of age) compared to young participants (22-35 years of age), participants with higher education compared to participants with secondary education. According to results; the Ottoman period mosques were more complex compared to the others, they were preferenced more and found to be even more effective and stimulating.

Abstract | Full Text PDF

Bu makale, Türkiye ve Kuzey Kýbrýs’taki içmimarlýk bölümlerinde verilmekte olan aydýnlatma tasarýmý eðitiminin mevcut durumunu ve aydýnlatma tasarýmý eðitiminde farklý bir yaklaþýmýn benimsenmesinin gerekli olup olmadýðýný anlamak için gerçekleþtirilen iki aþamalý bir çalýþmanýn sonuçlarýný sunar. Ýlk aþamada, aydýnlatma tasarýmý için verilmekte olan lisans ve lisansüstü özel dersler ile bu konuyu içermekte olan ilgili diðer genel dersler hakkýnda bilgi toplanmýþtýr. Ýkinci aþamada, bölüm baþkanlarý ile temas kurularak, aydýnlatma tasarýmý eðitimine yaklaþýmlarý ile ilgili olarak bilgi talep edilmiþtir. Ýlk aþamanýn sonuçlarý, konu ile ilgili zorunlu derslerin sayýsýnýn az olduðunu, uygulama yapýlan ders saatlerinin yetersizliðini, haftalýk ders saatlerindeki farklýlýklarý, ders kredilerindeki farklýlýklarý ve aydýnlatma tasarýmý ile ilgili derslerin lisansüstü programlarýnda çok fazla yer bulamadýðýný ortaya koymuþtur. Katýlýmcýlarýn geribildirimleri ile elde edilen ikinci aþamanýn sonuçlarý, tesis ve ekipman eksiklikleri, zorunlu derslerin az olmasý ve eðitim kurumlarý ile sanayi arasýndaki sýnýrlý iþbirliði ile ilgili sorunlarýn giderilmesi gereðini iþaret etmektedir. Bu bulgularýn ýþýðýnda, iç mekan tasarýmý bölümlerinde verilmekte olan aydýnlatma tasarýmý eðitimi için farklý bir yaklaþýmýn benimsenmesinin gerekli olabileceði düþünülmektedir.

This paper presents the results of a 2-phase study conducted in order to understand the current state of lighting design education in interior design departments in Turkey and Northern Cyprus, and to report whether or not there is a need to adopt a different approach to lighting design education. In the first phase, information about undergraduate and graduate courses offered specifically for lighting design and those that include lighting design in addition to other building sciences, such as acoustics and HVAC, was gathered. In the second phase, department chairs were contacted and asked to comment on their approach to lighting design education. The results of the first phase revealed the lack of compulsory courses in the subject, an inadequacy of practical course hours, variations in the weekly hours of courses, differences in the credit values, and a scarcity of graduate programs with courses in lighting design. The results of the second phase, obtained in the statements of respondents, pointed out issues to be addressed regarding the lack of facilities and equipment for practice, the number of compulsory courses, and limited collaboration between industry and universities. In the light of our findings, it is thought that it may be necessary to adopt a different approach to lighting design education in the departments of interior design.

Abstract | Full Text PDF

Geleneksel evler tarihsel, kültürel ve yapýsal olarak oldukça önem arz eden yapýlardýr. Geleneksel evler sosyal yaþamda meydana gelen deðiþikliklere baðlý olarak uzun süreli kullanýmlarda çeþitli nedenlerle deðiþime uðramakta ve kullanýcý gereksinim ve isteklerine yanýt veremez duruma gelebilmektedir. Bu çalýþma geleneksel Diyarbakýr evlerinde sosyal yapýya baðlý deðiþen fiziksel deðiþimi incelemeyi hedeflemektedir. Anadolu’nun tarihi bir kenti olan Diyarbakýr’da beþ asýrlýk bir dönemi kapsayan, geçmiþ kültürel deðerleri barýndýran tarihi geleneksel evler vardýr. Geleneksel evler özgün niteliðini 1950’ li yýllardan sonra nüfus artýþý ve çarpýk kentleþmenin etkisi ile yitirmeye baþlamýþtýr. Geleneksel Diyarbakýr evleri geçmiþte kalabalýk, geniþ ataerkil ailelere göre tasarlanmýþ ve dönemin kültürel, sosyal ve ekonomik yaþamýný içinde barýndýrmýþtýr. Bugün yine kalabalýk alt gelir grubunun içinde yaþamakta olduðu bu evler deðiþmiþ, kullaným bakýmýndan geçmiþteki anlamýný tamamen yitirmiþtir. Sosyal yapý deðiþiminin mimari yapýyý nasýl etkilediðinin belirlenmesi amacýyla yapýlan bu çalýþmada geleneksel Diyarbakýr evlerinde anket çalýþmasý yapýlarak kullanýcý profili belirlenmeye çalýþýlmýþ, yerinde yapýlan gözlem ve inceleme sonuçlarý ile literatür taramasý sonucu elde edilen bilgiler de ele alýnarak fiziksel deðiþimler incelenmiþtir. Evlerin tarihsel süreçte uðradýðý deðiþim boyutunun belirlenmesi için yerinde yapýlan incelemelerle evlerin orijinalindeki durumu göz önüne alýnarak uðradýðý fiziksel deðiþimler deðerlendirilmiþ ve sunulmuþtur.

Traditional houses are historically, culturally, and structurally important buildings. Traditional houses may change for a variety of reasons over time due to changes in social life. For example, they may no longer respond to user needs and desires. The aim of this study was to examine physical changes made to traditional Diyarbakir houses that occurred as a result of the social structure. Diyarbakir, a historical city of Anatolia, has traditional houses that include past cultural values that date back 5 centuries. After the 1950s, the original character of traditional houses began to be lost with the impact of population growth and unplanned urbanization. The traditional houses were designed for the large, patriarchal families of the past. Today, typically, lower income groups live in these houses. In terms of usage, the earlier meaning has been completely lost. This study was conducted to analyze how changes in social structure affect architecture. Physical changes made to traditional Diyarbakir houses were catalogued in on-site examinations, the residents were surveyed in an effort to determine a user profile, and an analysis was performed to assess the changes observed.

Abstract | Full Text PDF

Kentsel tasarýmda kullanýcý katýlýmýna verilen önem son yýllarda tüm dünyada artýþ göstermektedir. Türkiye’de de gerek yerel yönetimlerin teþviði, gerekse sivil insiyatifler ve mahalle örgütlenmeleriyle kentsel mekânlarýn þekillenmesini gözlemlemek mümkündür. Buradan yola çýkan bu çalýþma, 1960’lardan bu yana Ýzmir Güzelyalý’da yer alan bir kültür mekânýnýn mahalleli eliyle dönüþümünü inceler. Sözlü tarih çalýþmalarýna yeni bir yöntem önerisi sunar ve mahallelinin ne denli etkin olduðunu okumak adýna bir hatýrlama süreci kurgular. Bu kurgu, kolektif bellek üzerinden kamusal bir yerleþtirme olup, anlatýlar ardýndaki kolektif motivasyonu inceler. Amaç, geçmiþi günümüzde okuyarak, kentsel mekânlarda yeni sivil eylemlere ýþýk tutmaktýr.

Worldwide, attention to user participation in shaping urban environments has grown in recent years. In Turkey it can be seen in the efforts of local authorities, civil initiatives and neighborhood organizations. This study examined the bottom-up transformation of a cultural space that exists in Izmir since the 1960s, in the neighborhood of Güzelyalý. A new technique in oral history studies of simulating and curating a remembering process was proposed to reveal how civic empowerment developed and operated. The process examined the narratives behind collective action through a reading of the collective memory. Re-reading the past in the present can generate new processes of civic engagement and action in urban spaces.

Abstract | Full Text PDF

Bu çalýþma; Ýstanbul ili, Fatih ilçesi, Gedikpaþa semtinin tarihi geliþimi, sosyal ve fiziki deðiþim sürecinin araþtýrýlmasý, semtte yer alan korunmasý gerekli kültür varlýklarýnýn belgelenmesi, semtin sosyal ve fiziksel dokusunun sürdürülebilirliðine yönelik önerileri içermektedir. Tarihi Roma dönemine kadar uzanan Gedikpaþa semti farklý etnik gruplarýn yüzyýllarca bir arada yaþadýðý ve bu gruplarýn sosyo-kültürel özellikleriyle zenginleþmiþ bir yerleþmedir. Fatih döneminden baþlayarak çeþitli devirlerde semtte inþa edilen anýtsal yapýlar, 19. yüzyýla tarihlenen geleneksel konut dokusu ve aksiyal sokak yapýsý semtin ana görüntüsünü oluþturmaktadýr. Yerel halkýn semti 1960’lardan itibaren terk etmeye baþlamasýyla, Gedikpaþa öncelikle sosyal, sonrasýnda fiziksel deðiþim dönemine girmiþtir. Yüzyýllar boyunca konut alaný olarak kullanýlan bölge ticari bir alana dönüþmüþ, geleneksel doku büyük ölçüde yok olmuþtur. Günümüzde ise semtin ticaret ve turizm aðýrlýklý bir bölgeye dönüþtürülmesi planlanmaktadýr. Çalýþma kapsamýnda Gedikpaþa semtinin geçmiþteki ve günümüzdeki durumu belgelenmiþ, sahip olduðu sosyo-kültürel ve mimari özellikleri tespit edilmiþtir. Bu analizler ýþýðýnda bölgedeki sosyal ve fiziki dokunun nitelikli, sürdürülebilir bir kimliðe sahip olmasýna yönelik öneriler geliþtirilmiþtir.

This study consists of research about the historical development of the Gedikpasa neighborhood in the Fatih district of Istanbul, Turkey, an analysis of the social and physical changes in this neighborhood over the centuries, documentation of existing historical buildings, and a recommendation about preserving and restoring the cultural heritage of Gedikpasa. Gedikpasa was established in Roman times. Various ethnic groups have lived and co-existed in the district over the centuries and have contributed to the diverse socio-cultural characteristics of the neighborhood. Monuments were built during the reign of Fatih Sultan Mehmet and the traditional building architecture of Gedikpasa, consisting of a grid street plan formation, was formed in the 19th century. Local residents of Gedikpasa started to leave the neighborhood in the 1960s, which led to a social change, followed by an architectural change. Gedikpasa was transformed from a mainly residential area into a commercial area, and as a result, the traditional characteristics have largely disappeared. Today, Gedikpasa is mainly ruins. The local government has plans in place to convert the neighborhood into a touristic and commercial area. As part of this study, both the historical and the current state of Gedikpasa were documented, and socio-cultural and architectural features were analyzed. A recommendation for the preservation and restoration of the social and physical heritage of the district was developed as a result of this analysis.

Abstract | Full Text PDF

Hilafetin son büyük projesi olarak kabul edilen Hicaz Demiryolu, Osmanlý Ýmparatorlu’ðunun 19. yy’ýn ikinci yarýsýnda gerçekleþtirdiði önemli projelerden biridir. Bu konuda yerli, yabancý çeþitli araþtýrmacýlar tarafýndan kitap, makale ve tezler yazýlmýþtýr. Ancak bölge için inþasý düþünülen Hicâz Demiryolu Müdiriyyet-i ‘Umûmiyyesi Binasý Projesi hiç gündeme gelmemiþtir. Vakýflar Genel Müdürlüðü arþivinde yer alan özgün çizimlere ve 6000’e yakýn BOA belgelerinin taranmasýnýn ardýndan, Hicaz hattý ve Müdüriyyeti ile ilgili tarihsel ve siyasal geliþmeler ele alýnarak “Hicaz Müdüriyyet-i Umumiye Binasý Projesi” makalede konu edinilmiþtir. Ýmparatoluðun desteklediði ve Milli Mimari döneminin özelliklerini yansýtan yüksek nitelikli bu projenin plan ve cephe özellikleri, kapsamlý olarak ilk defa gün ýþýðýna çýkarýlarak çizimlerdeki mimari yaklaþým karþýlaþtýrmalý deðerlendirmelerle ortaya konulmuþtur. Makalenin asýl amacý, Evkaf Ser mimarý Kemaleddin Bey yönetiminde tasarlanan, Ýnþaat ve Tamirat müdür ve Mimarý Ali Talat Bey’in onayladýðý ve Mukbil Kemal’in mimar olarak görev aldýðý “Hicâz Demiryolu Müdiriyyet-i ‘Umûmiyyesi Binâsý Projesi” olarak adlandýrýlan çizimlerin incelenmesiyle alana yeni bir açýlým saðlamak ve yeni araþtýrma ve deðerlendirmelere ýþýk tutmaktýr.

The Hejaz Railway, considered the last major project of the Caliphate, was an important project of the Ottoman Empire in the second half of the 19th century. Books, articles and theses were written about the project by numerous domestic and foreign researchers, but the “Hicaz Railway Müdüriyyet-i Umumiyesi Project,” which was meant to serve and strengthen the region, was never truly completed. This study is a review of the original drawings found in the archives of the General Directorate of Foundations and some 6000 BOA documents, as well as the historical and political developments related to the project. The plan and facade features of this high-quality project supported by the empire and reflecting the style of the national architect have been introduced for the first time in detail with evaluations of the architectural approach. The aim of this article was to provide new insight and information to researchers on the work of architects Kemaleddin, Ali Talat and Mukbil Kemal.

Abstract | Full Text PDF

Zâviyeler, bir tarikata baðlý derviþlerin, bir þeyhin idaresinde, birlikte yaþadýklarý ve genellikle de yoðun þehir yerleþimlerinden uzak, daha ziyade kýrsal alanlara kendi imkânlarýyla yerleþmesi-zâviyelerini inþa etmesiyle oluþmuþ yapýlardýr. Þeyh Mes’ud Horasani Zâviyesi de, Urfa iç kalesinin güneyinde, Top Daðý’nýn güney eteklerinde bulunmaktadýr. Daðlýk bir alanda bulunan ve yapýldýðý dönemde þehir dýþýnda olan zâviyenin yakýnlarýnda maðara yerleþimleri ve sarnýçlar da bulunmaktadýr. Ýnþa ve bani kitabesi bulunmayan Þeyh Mes’ud Horasani Zâviyesi’ni, 12. yüzyýl sonu ile 14. yüzyýlýn son çeyreði arasýna tarihlendirebilmek mümkündür. Zâviye, mimari olarak kare planlý merkezi bir avlu ile avlunun etrafýnda yer alan mekânlardan ve mezar odasýndan-türbeden oluþmaktadýr. Avlusunun üzeri ise yarýya kadar örülmüþ, üzeri (ortasý) açýk bir kubbeyle örtülüdür. Þeyh Mes’ud Horasani Zâviyesi, içerisinde Þeyh Mes’ud’un mezarý ile türbesinin bulunmasýyla ve son zamanlarda etrafýndaki yerleþimin çok artmasýyla, günümüzde bir ziyaretgâha dönüþmüþ durumdadýr. Bu çalýþmada, Þeyh Mes’ud Horasani Zâviyesi, mimari olarak incelenerek, yapýnýn mimarlýk tarihi açýsýndan deðerlendirilmesi ve tanýtýlmasý amaçlanmaktadýr.

Zawiyas are places where dervishes belonging to a tariqa live together under the care of a sheikh. Often, they are built far from large urban settlements in rural areas using only their own abilities and possessions. Sheikh Mas’ud Khorasani Zâwiya is located on the southern skirts of Top Mountain, to the south of the inner city of Urfa. There are also cave settlements and cisterns in the vicinity. The origin of the Sheikh Mas’ud Khorasani Zâwiya, which has no building marker or builder epitaph, has been dated to between the end of the 12th century and the last quarter of the 14th century. The facility consists of a central courtyard with an architectural square plan with rooms around the courtyard from the grave room to the tomb. The courtyard is half-covered with a dome. Sheikh Mas’ud Khorasani Zâwiya has become a pilgrimage site now, due to the presence of the grave and tomb of Sheikh Mas’ud and the recent increase in the number of settlements around it. This research is an architectural and historical examination of the Sheikh Mas’ud Khorasani Zâwiya.

Abstract | Full Text PDF

Mimarinin vazgeçilmez unsurlarýndan biri süsleme ve dekoratif elemanlardýr. Bu alandaki kaynaklarda “Erken Ýslam Dönemi” olarak adlandýrýlan 9. yüzyýla kadar olan süreçte daha sonraki Ýslam devletlerinin süslemelerine temel oluþturan Emevi ve Abbasi süsleme anlayýþý 7. yüzyýldan 10. yüzyýla kadar geliþim göstermiþtir. Bu yüzyýllar arasýnda oluþan Erken Ýslam süslemelerinde hakim olunan coðrafyada Ýslamiyet öncesi uygarlýklarýn süsleme teknikleri ve motifleri de kullanmýþtýr. Böylece oluþan yeni sentez Emeviler Dönemi’nde baþlayýp, Abbasi Devleti döneminde özellikle Orta Asya’dan askeri güç olarak gelen Türk nüfusunun artmasý ile yeni kültür ve sanat etkileriyle þekillenmiþtir. Bir baþka deðiþle Doðu Roma, Sasani, Arap, Türk kültür ve sanatlarýnýn etkileriyle Erken Ýslam yapýlarýnýn süsleme programlarý oluþmuþtur. Bu sentez sanat içerisinde geometrik süsleme anlayýþý sýklýkla kullanýlmýþtýr. Tüm bu süsleme programlarýnýn temel formu dairedir. Ýslam Sanat ve Mimarisi dendiðinde akla gelen sekiz ve altý kollu yýldýzlar, birbiri içerisine geçmiþ kareler, altýgen ve sekizgenlerin hepsi daireden türetilmiþtir. Makale kapsamýnda þantiyede uygulama kolaylýðý da getiren, daireden türetilmiþ bu motiflerin geometrik çözümleri yapýlmýþtýr.

Ornaments and decorations were essential in the architectural design of the ninth century, the early Islamic period. Umayyad and Abbasid ornamentation, which was the basis of the decorative elements used by later Islamic states, developed from the 7th century to the 10th century. Early Islamic art and architecture developed in the Umayyad period, then was further enriched during the Abbasid period, which saw an increase in the Turkish influence. Byzantine, Sasanian, Arab, and Turkish cultures contributed to foundational patterns of Islamic decorative elements. The new style was characterized by geometric patterns, in which the circle is essential. The six or eight-pointed star that is often the first image to come to mind when we think of Islamic art and architecture, is derived from interconnected squares, hexagons, and octagons that begin with a circle. These themes are also easily portrayed in construction. This article is a geometric analysis of motifs derived from the circle.

Abstract | Full Text PDF

Bu çalýþmada bir iþçi kooperatifi tarafýndan inþa edilmiþ, Ankara Altýndað Belediyesi Altýnpark Mahallesi sýnýrlarý içinde bulunan Türk-iþ Bloklarý’nda konut memnuniyeti ve kentsel dönüþüme iliþkin eðilim incelenmiþtir. Alan 2013 yýlýnda riskli alan ilan edilmiþtir. Dönüþümü sözkonusu olan alandan ve mevcut konutlardan hangi unsurlar dolayýsýyla memnun olunup olunmadýðý ve kullanýcýlarýn kentsel dönüþümü isteyip istemedikleri yapýlan saha araþtýrmasý ile ortaya çýkarýlmaya çalýþýlmýþtýr. Araþtýrmanýn veri toplama yöntemini alanda yaþayanlarla gerçekleþtirilen derinlemesine mülakatlar ve anketler oluþturmaktadýr. Çalýþmada konuta, konut çevresine ve konut kullanýcýlarýna dair nitelikler açýsýndan bir sorgulama gerçekleþtirilmiþtir. Bulgular yaþanýlan konutlardan ve alandan memnun olanlarýn oranýnýn oldukça yüksek olduðunu, bu memnuniyetin yaþ ve oturma süresi arttýkça arttýðýný göstermektedir. Nüfusun homojen ve istikrarlý oluþu konutlarýný ihtiyaçlarýna göre düzenlemelerine, alanda mekânsal, sosyal ve duygusal bir bað kurulmasýna imkân vermiþtir. Mahalle kimliðine sahip alanýn en güçlü yanlarý komþuluk iliþkileri, kentsel hizmetlerin eriþilebilirliði, yeterliliði ve yeþil alan dokusudur. Konutlarda tesisat, alanda ise spor/kültür tesislerinin yetersizliði ve son zamanlarda gündeme gelen güvenlik ve otopark sorunu dýþýnda memnun olunmayan bir konu yoktur. Alanda kentsel dönüþüm isteyenlerin oraný istemeyenlerin oranýndan düþüktür. Dönüþümün gerçekleþmesini isteyenlerin ise dönüþümden beklentileri oldukça yüksektir. Mevcuttaki mekânsal imkânlarýn korunmasý kaydýyla dönüþümün alandaki ve konutlardaki tüm sorunlarý çözeceði, konforlu ve lüks bir yaþam sunacaðý ve haksahiplerinin ekonomik pozisyonlarýný iyileþtireceði algýsý yaygýndýr.

This study investigated the housing satisfaction and the urban transformation expectations in the Türk-iþ Blocks, built by a labor cooperative in the Altýnpark neighborhood of Altýndað, Ankara. The area was declared “risky ” in 2013. A survey and in-depth interviews were conducted to examine the satisfaction of residents with housing and their expectations of urban transformation. The results revealed that a large number of the respondents were satisfied with their houses and living environment. Satisfaction increased with duration of time living in the area and age. Over time, the homogenous and stable population in the area has reorganized their houses according to their needs and established a spatial, social, and emotional connection to their neighborhood. The strengths of the area include its neighborhood identity, close social relations, accessibility, and sufficiency of urban services and green areas. Areas of dissatisfaction included insufficient indoor installations, cultural/sports facilities, and security and parking lot problems. Most residents did not support urban transformation plans; however, those who do support the idea have high expectations of the process. With the condition of maintaining their current spatial rights, many perceived urban transformation as a solution to the problems of the area and indicated that their economic status has improved and that life has become more luxurious and comfortable.

Abstract | Full Text PDF

Bu çalýþmanýn amacý; Ýstanbul’un marka kent olma hedefi baðlamýnda Ýstanbul’daki konut projelerinin pazarlanmasýnda kentsel kimlik ögelerinin kullanýlmasýný anlamaya çalýþmaktýr. Bu baðlamda ilk olarak kentsel kimlik kavramý ve kimliðe dair unsurlarýn çeþitli sektörlerce kullanýmýna dikkat çekilmiþtir. Kent ölçeðinde markalaþma politikalarýna, konut sektöründe ise projelerin pazarlanmasýnda kimliðin kullanýmý konusuna odaklanýlmýþtýr. Ýkinci olarak, marka kentin kavramsal arka planý ve Ýstanbul’un markalaþma çalýþmalarý incelenmiþtir. Son olarak, makalenin özgün çalýþmasý olarak konut projelerinin pazarlama stratejileri konusunda kentsel kimlik ögelerinin kullaným durumlarý irdelenmiþ ve yeni bir sýnýflandýrmaya gidilmiþtir. Bu sýnýflandýrmada konut projelerinin pazarlanmasýnda “Tarihi/Kültürel Miras ve Köken Vurgusu”, “Doðal Miras/Tabiat Varlýklarýnýn Kullanýmý”, “Konum/Kentsel Aðlara Ulaþýlabilirlik Vurgusu” ve “Kentin Ýsim Hakkýnýn Kullanýlmasý” temalarýnýn kullaným durumlarý incelenmiþtir. Bu temalarýn bir arada kullanýldýðý “Sentez Kullaným” durumu ise, daha derinlemesine ele alýnmýþ ve “amaçlý örneklem metodu” kullanýlarak irdelenmiþtir. Çalýþma kapsamýnda bu metotla seçilen otuz adet projenin reklam/tanýtým filmleri, tanýtým kataloglarý, internet siteleri incelenmiþ, yatýrýmcý profili, bulunduklarý ilçeler, projelerdeki konut birim sayýlarý ile birlikte niteliksel olarak deðerlendirilmiþtir. Çalýþma kapsamýnda kamunun yürüttüðü kentin markalaþtýrýlmasý arka planda olmak üzere; kamu-özel sektör ortaklýðý ve özel sektör aktörlerinin sürdürdüðü konutun kente ait kolektif sembolik sermayeyi kullanarak pazarlanmasý faaliyetlerinin geldiði aþama ortaya çýkarýlmaya çalýþýlmýþ, Ýstanbul kent kimliðinin tüketim odaklý yaklaþýmlarýn etkisiyle metalaþtýrýlmasý tartýþýlmýþtýr.

The aim of the present study was to understand the use of urban identity elements in the marketing of housing projects in the context of Ýstanbul’s city branding target. First, the notion of urban identity and the use of identity factors by various sectors were studied. Two topics were the focus: branding policies on an urban scale, and using identity in housing project marketing. Secondly, the conceptual background of city branding and Istanbul’s branding practices were examined. Finally, as the original work of the article, the use of urban identity elements in the marketing strategy for housing projects was examined and a new classification was created. Based on a study of the marketing of housing projects, the themes of “Historical/Cultural Heritage and Race Emphasis,” “Natural Heritage Usage,” “Location/Urban Network Accessibility Emphasis,” and “Franchising of City Name” were used in the classification. Use of those themes together, called “Synthesis Usage,” was analyzed in depth using the purposive sample method. The investor profile, the project district, and the number of housing units were evaluated using the commercial/introductory advertising video, advertising catalogs, and the websites of 30 housing projects. It was observed that public-private partnerships and private sector actors continue to use the collective symbolic capital of the city as a marketing tool. The consumption-oriented approach and commodification of an Istanbul urban identity was critiqued.

Abstract | Full Text PDF

Yapýlar bir yandan barýnma ihtiyacýný karþýlarken diðer yandan yapý üretiminde kullanýlan malzemelerin temini, çalýþýlacak boyuta getirilmesi, iþlenmesi ve nakliyesi göz önünde bulundurulduðunda yapýlarýn kaynak ve enerji tüketimi ile atýk oluþumunda küresel ölçekte sorunlara neden olduklarý görülmektedir. Bu kapsamda yapý üretiminde kaynak ve enerji verimliliðini esas alan ve atýk oluþumunu azaltan, çevreye duyarlý ekolojik tasarým anlayýþý benimsenmeye baþlanmýþtýr. Çalýþmada; ekolojik tasarým ve malzeme seçimi ile ekolojik tasarým kapsamýnda toprak gereç incelenmiþ; ilk çaðlardan günümüze kadar yapý üretiminde kullanýlan toprak yapý üretim tekniklerine kýsaca deðinilmiþtir. Bu baðlamda, dünyada kullanýlmakta olan standart ve yönetmelikler ele alýnmýþ, toprak gereçle üretilen yapý ürünleri belirlenmiþtir. Toprak yapýlar birçok ülkede tercih edilmekle birlikte toprak yapý üretimini çeþitli standart ve yönetmeliklere baðlayan ülke sayýsý sýnýrlýdýr. Farklý ülkelerde toprak yapý üretimi ile ilgili dokümanlar, kullanýlan farklý malzemeler ve yapým teknikleri bulunmaktadýr. Bu kapsamda Türkiye’de toprak yapý yönetmelik ve standartlarý incelenerek toprak yapý üretiminde yeterlilikleri irdelenmiþtir.

While structures are necessary to meet housing needs, on the other hand, the construction industry consumes a great quantity of resources, creating a problem that is global in scale. Supplying the materials, processing them, and transporting them to the construction site create significant environmental problems. Therefore, to reduce waste, preserve resources, and to increase energy efficiency, an ecodesign approach is now being considered. In this study, ecodesign principles and materials were examined, and earth structure techniques used in building since the early ages were analyzed. The standards and regulations used around the world were considered and products produced with earth materials were identified. In different countries there are different materials, construction techniques, and documents used in the production of earth structures. Although such structures are preferred in many countries, the number of countries linking earth structure production to standards and regulations is limited. This study was an examination and analysis of earth structure regulations and standards in Turkey.

Abstract | Full Text PDF

Türkiye’de son 15 yýlda, planlanan ve uygulanan hidro-elektrik santrallerinin sayýsý önemli ölçüde artmýþtýr. Ancak, bu santrallerin planlandýðý peyzajlarýn doðal ve sosyo-kültürel yapýsý, karar verme ve uygulama süreçlerinde büyük ölçüde göz ardý edilmektedir. Bu yaklaþým, ülkenin su kaynaklarý bakýmýndan zengin bölgelerinde inþaa edilen hidro-elektrik santrallerin, söz konusu nehir peyzajlarý üzerinde olumsuz, tahrip edici etkileri ile sonuçlanmýþtýr. Bu süreç, birbiri ile uyuþmayan ihtiyaç ve taleplerine baðlý olarak suyun ve peyzajýn yerel ve ulusal ilgi gruplarýný çeþitli platformlarda karþý karþýya getirmiþtir. Doðu Anadolu Bölgesi’nde yer alan Van ilindeki nehir peyzajlarý da, yakýn gelecekte inþaa edilmek üzere, peyzajdaki karmaþýk iliþkileri gözardý eden, çok sayýda nehir tipi hidro-elektrik santralin planlanmýþ olmasýna baðlý olarak benzer tehditler ve anlaþmazlýklar ile karþý karþýyadýr. Ancak yine de, ilgi gruplarýnýn aktif katýlýmýna olanak veren, bu gruplar arasýnda müzakereyi ve uzlaþmayý teþvik eden, kolaboratif karar verme yaklaþýmý söz konusu anlaþmazlýklarýn çözümüne ve Van’ýn nehir peyzajlarýnýn sürdürülebilirliðine katký saðlayabilecek potansiyeller sunmaktadýr. Makale, Van ilinin nehir peyzajlarýndaki hidro-enerji üretimi planlamasý sürecinde, kolaboratif yaklaþýmýn önündeki sýnýrlýlýklarý ve olanaklarý sorgulamaktadýr. Bu kapsamda, ilin peyzaj karakteristiklerinin ve temel süreçlerinin tanýmlanmasýnýn ardýndan, alan, peyzaj koruma açýsýndan önemi, hidro-enerji üretimi bakýmýndan çekiciliði ve mevcut çevre sorunlarý açýsýndan deðerlendirilmiþtir. Bu deðerlendirme aþamasýnda ayný zamanda, ilgi gruplarýnýn hidro-enerji planlamasýndaki rolleri, etkileri ve çatýþma konularýna yönelik niteliksel analiz ve deðerlendirmeler yapýlmýþtýr. Ardýndan, ildeki mevcut ve öneri hidro-elektrik santrallerin, nehir peyzajlarýnda neden olacaðý deðiþimler ve bu deðiþimlerin olumsuz etkileri tanýmlanmýþtýr. Sonuç olarak, hidro-enerji üretimi ve peyzaj korumada aktif ilgi grubu katýlýmýnýn önündeki sýnýrlýlýklar ve olanaklar çerçevesinde, Van ilindeki nehir peyzajlarýnýn sürdürülebilirliði için geliþtirilebilecek kolaboratif karar verme süreçleri için öneriler sunulmuþtur.

The number of planned and installed hydroelectric power plants has increased dramatically in the last 15 years in Turkey. The local natural and socio-cultural domains of the subject landscapes, however, have mostly been ignored in the decision-making and implementation processes for these plant projects. As a consequence, hydroelectric plants installed in the water-rich regions of the country had adverse effects on river landscapes. Local and national water and landscape stakeholders have confronted each other in several platforms as a result of their conflicting needs and interests. River landscapes in the province of Van, located in eastern Anatolia, are also faced with similar threats and disagreements as a result of multiple, river-type hydropower plants that are to be installed in the near future. A collaborative decision-making approach that would allow for active stakeholder participation and that would support negotiation and consensus among the stakeholders offers the potential to cope with the issues and to support the sustainability of the river landscape in Van. This article is an examination of the limitations and opportunities of a collaborative approach to hydroelectric energy generation planning in Van. With this aim, following a description of the landscape characteristics, the area was evaluated for its importance in landscape conservation and attractiveness for hydroelectric energy generation. The stakeholders’ roles, their influence, and conflicts in hydropower planning were analyzed and assessed using qualitative procedures. Next, possible landscape changes and impacts that the hydroelectric plants may cause were identified. Based on the identified limitations and opportunities for active stakeholder participation in hydropower and landscape conservation, recommendations were provided for collaborative decision-making processes that would aim for sustainability of the river landscapes in Van.

Abstract | Full Text PDF

Dünyanýn farklý yerlerinde bulunan birçok kentinde son onbeþ yýlda, emlak balonu yaratan ve belli sýnýflarýn yaþam alanlarýndan zorla yerinden edilmesi ile sonuçlanan tepeden inme soylulaþtýrma projelerinden kensel dönüþüm adý altýnda üretilen lüks toplu konut projelerine kadar neoliberal kentsel yeniden yapýlanmaya þahitlik edilmekte. Bu geçtiðimiz süreç, yoðun ve örgütlü bir zeminde kaybedenlerce sokak protestolarý ve çeþitli eylemliliklerle yanýtlandý. Yerinden zorla edilmeleri takiben, özelleþtirmelerle kamuya ait ortak alanlarýn da çitlenerek sermeyenin kullanýmýna açýldýðý bir sürece tanýk olundu. Bu kez, bu alanlarýn kullanýcýlarý, ortak alanlarýný geri talep etmek ve de sermayeye terk etmemek için bu süreci iþgal et hareketleri ile yanýtladý. Bu yazý, dünyanýn farklý coðrafyalarýnda yaþanan bu sürecin örgütlenme pratiklerini teorik bir gözle ele alarak, mevcut toplumsal hareketlerin imkan ve sýnýrlýlýklarýný Kent Hakký ve Müþtereklerimiz literatürü içinden incelemektedir. Bu imkan ve sýnýrlýlýklar doðrultusunda, alternatif bir mücadele yapýsýnýn olasýlýklarýný tartýþmaya açmaktadýr. Yazý, çeþitlenen eylem biçimleri ve örgütlenme yapýsýnýn analizi ile eleþtirel kentsel çalýþmalar literatürüne katký saðlamayý hedeflemektedir.

In the last 15 years, many cities in different parts of the world have witnessed various facets of neoliberal urban restructuring, from top-down gentrification projects, to mass housing projects causing a real estate bubble, and the eviction of present dwellers. The response has often been street protests and other activities initiated by the dwellers. The same sort of eviction processes have been seen across the world, followed by the widespread privatization of common lands. The Occupy Movements have reacted to the privatization of common lands in many cities of the world. This paper is an analysis of the theoretical background of such movements and a discussion of the limits and possibilities of the Right to the City (RTC) and Commons literature. The aim of the article is to contribute to the literature of critical urban studies by analyzing different interpretations and providing an overview of how these varied conceptualizations shape activism.

Abstract | Full Text PDF