Psikoloji ve felsefe disiplinlerinden gelen bir kavram olan “biyofili” nin mimarlýktaki yansýmasý, mimari tasarýmýn ana girdisi olarak bina ile doða arasýndaki iliþki üzerine odaklanmaktadýr. Günümüz modern kentlerinde doðal çevre - yapma çevre arasýndaki kopukluðun ortadan kaldýrýlmasý amacýyla “biyofilik mimarlýk” ana baþlýðý altýnda çeþitli boyutlar ve tasarým ölçütleri tanýmlanmýþtýr. Bu çalýþmada, doðaya duyarlý bir tasarým ortamý yaratýlmasý amacýyla, örneklenen mimarlýk lisans programýndaki tasarým stüdyosunda bu boyutlara dikkat çekilmektedir. Bununla birlikte tasarým stüdyosu öðrencilerinin odak noktasý, binalarýn biçimsel odaklý bir yaklaþým ile tasarlanmasýndan ziyade, doðayý ve insaný kentsel ortamda bütünleþtirmek için bir araç olarak tasarlanmasýdýr. Bu çalýþma, üçüncü yýl mimarlýk öðrencilerinin tasarým stüdyosu programýna dahil edilen biyofili kavramýna yaklaþýmýný araþtýrmayý amaçlamaktadýr. Bu baðlamda öðrencilerin doða-bina iliþkisine olan duyarlýlýklarý, tasarým reaksiyonlarý ve sorunu ele alma biçimleri incelenmiþtir. Öðrencilerin biyofili problemine yönelik eðilimleri, literatürde belirtilen baþlýca parametrelere göre deðerlendirilmiþtir.

The reflection of biophilia, a concept coming from the disciplines of psychology and philosophy, in architecture emphasizes the connection between a building and nature as the main input of architectural design. Various dimensions and design criteria have been defined under the main heading of biophilic architecture, with the objective of eliminating the gap between the natural and the built environment in today’s modern cities. This study explored the approach of third year architecture students to biophilia embedded in the design studio program, rather than pursuing a formal, focused approach. The students’ sensitivity to a building being a tool to connect nature and humans in urban settings and design reactions were assessed in the context of the major parameters mentioned in the literature.

Abstract | Full Text PDF

Yavaþlýk Hareketi’ni kent yönetimi alanýnda benimseyen küçük kentler aðý olan Cittaslow Birliði, 1999 yýlýnda Ýtalya’da kurulmuþtur. 2017 yýlý Mayýs ayý itibariyle, dünyada 30 ülkede 235 Cittaslow yerleþimi bulunmaktadýr. Bu kentlerden 14’ü ülkemiz sýnýrlarý içinde yer almaktadýr. Türkiye’nin ilk Cittaslow yerleþimi, bugün Cittaslow Ulusal Aðý’nýn da merkezi olan Seferihisar’dýr. Akdeniz Bölgesi’nde yer alan ve Isparta’nýn bir ilçesi olan Yalvaç ise, 2012 yýlýnda Uluslararasý Cittaslow Birliði’ne üye olmuþtur. Cittaslow statüsünün elde edilmesinde, 2000’li yýllarýn baþýnda Yalvaç Belediyesi, ÇEKÜL, üniversiteler, sivil toplum örgütleri ve Kültür ve Turizm Bakanlýðý iþbirliðinde baþlatýlan “Yalvaç Kültürel - Doðal Deðerlerin Korunmasý, Geliþtirilmesi ve Turizmin Çeþitlendirilmesi Projesi” önemli rol oynamýþ; Cittaslow üyeliðinin altyapýsýný oluþturmuþtur. Bu makalede, Yalvaç örneði üzerinden, Cittaslow Birliði’ne üye bir tarihi yerleþimin, bu üyelikten yýllar önce baðýmsýz olarak geliþtirdiði koruma yaklaþýmýna ve bu yaklaþýmýn süreç içinde bu birliðe katýlmasýný nasýl etkilediðine deðinilmiþ; kentin kentsel koruma alanýnda yaptýðý uygulamalar ile Cittaslow üyeliðinin birbirine olan etkileþimi yavaþlýk düþüncesi üzerinden tartýþýlmýþtýr.

Cittaslow International, which is a network of small cities and towns that embrace the Slow Movement in the field of city management, was founded in 1999 in Italy. As of May 2017, there were 235 Cittaslow cities in 30 countries, and 14 are located in Turkey. The first Turkish Cittaslow community was Seferihisar, which is also the headquarters of the Cittaslow National Network of Turkey. Yalvaç, a town and district in the province of Isparta, in the Mediterranean region of Turkey, was accepted as a member of Cittaslow International in 2012. A Project for the protection and development of cultural and environmental values and tourism diversification initiated by the Yalvaç municipality; one of the leading heritage non-governmental organizations (NGOs) in Turkey, the Foundation for the Protection and Promotion of the Environment and Cultural Heritage; universities; other NGOs; and the Ministry of Culture and Tourism in the early 2000s, played an important role in obtaining this Cittaslow membership. This study examines the Yalvaç case and explores how a historic Turkish town developed an approach to urban conservation years ago, before seeking Cittaslow membership, and how this approach affected its membership in the association and the concept of slowness. It also discusses the interaction between its implementations in the field of urban conservation and its Cittaslow membership in terms of slowness.

Abstract | Full Text PDF

Doðanýn ve doðal kaynaklarýn gelecek nesiller için korunmasý gerektiði bilincinin arttýðý günümüzde, sürdürülebilirlik kavramýnýn önemi de her geçen gün daha iyi anlaþýlmaktadýr. Buna paralel olarak, sürdürülebilir mimari, planlama ve tasarým aþamalarýndan baþlamak üzere, yapým-üretim, uygulama, kullaným ve yýkým aþamalarýnýn tamamýný kapsayacak þekilde uzun vadeli ve çok yönlü olarak deðerlendirilmeye baþlanmýþtýr. Her bina yapým sürecinde doðaya belli miktarda zarar vermektedir. Bu baðlamda, mevcut binayý yýkýp yenisini yapmak yerine, binanýn performansýný optimum düzeyde tutacak çalýþmalar yapmak, hem çevresel ve ekonomik fayda saðlamak hem de mimari kimliði korumak açýsýndan sürdürülebilir bir yaklaþým olarak nitelendirilebilir. Binanýn toplam performansýnýn artýrýlmasý veya mevcut performansýn korunmasýndaki, anahtar faktörlerden biri cephelerin yenilenmesidir. Cephede yapýlacak kýsmi veya kapsamlý yenilemeler, binanýn her türlü performansýna doðrudan yansýyacaktýr. Ancak, bina performansýnýn korunmasý ve artýrýlmasýný saðlamada yenileme eyleminin gerçekleþtirilmesi kadar yenileme kararýnýn verilmesi ve doðru yenileme stratejilerinin belirlenmesi de etkilidir. Bu çalýþmada, mevcut bir bina cephesini yenilemeye karar verme sürecinde ve sonrasýnda kullanýlabilecek, cephenin mevcut durumunun deðerlendirilmesi ve bu deðerlendirme sonrasýnda yenilenme gerekli görülen cephenin hangi süreçte yenilenmesinin uygun olacaðýnýn tespit edilmesine yönelik bir yöntem geliþtirilmiþtir.

The idea of the need to protect nature and natural resources is gaining importance every day. Sustainability refers to the protection of the environment for future generations. Architectural planning and design, as well as construction and demolition are now being evaluated with a long-term and multi-sided perspective. The use of existing building stock has great advantages in terms of resources and energy consumption in contrast to the damage to the environment inherent in the construction of a new building. The use of existing building stock allows for preservation of the environment and architectural identity, as well as economic benefit. Facade rehabilitation has become a key factor. Partial and extensive rehabilitation of building facades is directly proportional to the overall performance of the building. The decision to rehabilitate and the correct means of rehabilitation are critical to the building’s performance. This study is an examination of the process of making the decision to rehabilitate an existing building facade and the current methods of rehabilitation.

Abstract | Full Text PDF

Çalýþma mekânlarý içinde bulunduklarý dönemin sosyo-kültürel, ekonomik ve toplumsal yapýsý ile þekillenen ortamlardýr. Günümüzde, teknolojinin ve sürdürülebilirlik olgusunun yaþam ve iþ yapma biçimlerini deðiþtirmesiyle çalýþma mekânlarý yeniden kurgulanmaktadýr. Çalýþma mekânlarýnýn deðiþmesinde en etkili unsurlardan biri esneklik kavramýdýr. Esnek çalýþma mekânlarý çalýþanlarýn iletiþimini kuvvetlendirecek ve yatay hiyerarþiyi destekleyecek þekilde tasarlanmaktadýr. Esnek çalýþma mekanlarýnda açýk ofis alanlarý aktivite odaklý alanlarla desteklenmekte ve çalýþanlarýn konsantrasyon gerektiren çalýþma, toplantý ve ekip çalýþmasý gibi ihtiyaçlarýný karþýlayacak þekilde planlanmaktadýr. Bu durumun bir göstergesi olarak günümüz bilgi ve teknoloji çaðýnda organizasyonlar ofis olarak akýllý binalarý ve esnek çalýþma mekânlarýný tercih etmeye baþlamýþlardýr. Fiziksel çevre tasarýmýnýn çalýþan memnuniyeti ve verimi üzerine etkileri bilindiðinden, bu yeni tip çalýþma mekânlarý özelinde tasarýmýn ve çevre kalitesinin çalýþan memnuniyeti, verimi ve yapýlan iþin kalitesine etkileri üzerine araþtýrmalar dünyada, özellikle Kuzey Amerika ve Avrupa’da hýz kazanmýþtýr. Ancak, Türkiye’deki çalýþma mekânlarý özelinde bu gibi çalýþmalar sýnýrlýdýr. Bu çalýþmada, bu boþluðu doldurmak amacý ile Ýstanbul’da yer alan LEED sertifikalý bir binada hizmet veren bir firmanýn esnek çalýþma mekâný örnek olarak seçilmiþtir. Anket, görüþme ve yerinde gözlem yöntemlerine dayanan bir kullaným sonrasý deðerlendirme çalýþmasý yürütülmüþtür. Elde edilen bulgular esnek çalýþma düzeni, fiziksel çevre koþullarý ve mekânsal tasarým baðlamýnda çalýþan memnuniyetine etkileri açýsýndan deðerlendirilmiþtir.

Social, cultural, and economical structures shape physical work environments. Today, workplaces are reconstructed according to the effects of sustainability and technology on the form of working. Flexibility is one of the most influential elements affecting the change of workplaces. Flexible workplaces are designed to strengthen the communication and to support the horizontal organizational structure. Open office areas are planned to meet the need for activities such as relaxation, conversation, meeting, concentration, and teamwork. In the era of the knowledge society and technology, organizations increasingly prefer smart buildings and flexible workplaces as their work environments. As a result, there is a growing literature, especially in North America and northern Europe, on the impact of flexible workplace design and indoor quality on employee satisfaction, productivity, and work quality. However, such studies are still limited in Turkey. To fill the gap, this research focuses on a flexible workplace located in a LEED -certified building in Istanbul. A post-occupancy evaluation was conducted in this office. Data collection methods included questionnaires, interviews, and participant observations. The data was analyzed based on the employees’ satisfaction from the flexible workplace.

Abstract | Full Text PDF

Ýstanbul’un batýsýnda konumlanan Çatalca Vilayeti’nde, Türkiye ile Yunanistan arasýnda gerçekleþtirilen nüfus mübadelesi (1923-1930) öncesinde yaklaþýk 30 kilise bulunmasýna karþýn yalnýz sekiz kilise günümüze gelebilmiþtir. Bunlardan altýsý mübadele sonrasýnda camiye çevrildiði için korunmuþ, ikisi ise baþka herhangi bir iþlevle kullanýlmadýðýndan harap olmuþtur. Bu çalýþmada, Çatalca Vilayeti içerisindeki, mübadele sonrasýnda camiye çevrilen kiliselerin dönüþüm süreci ve mimari özellikleri incelenmiþtir. 19. yüzyýlýn son ve 20. yüzyýlýn ilk çeyreði arasýnda inþa edilen bazilikal plan þemalý bu kiliseler, çoðunlukla üç nefli, beþik çatýlý, tuðla ve moloz taþ kullanýlarak inþa edilmiþ yapýlardýr. Dönüþüm sürecini tetikleyen ortak geçmiþleri ve birbirine yakýn konumlarýyla bu yapýlar, bir kültür rotasý çerçevesinde deðerlendirilme potansiyeline sahiptir. Bu doðrultuda bunlarýn bilinmeyen tarihinin ortaya çýkarýlmasýný destekleyecek bir müzenin kurulmasýnýn, kültür varlýklarýnýn korunma süreci ve mimari özelliklerinin daha çok kiþiye tanýtýlmasýnda önemli bir rol oynayacaðý düþünülmektedir.

Although there were approximately 30 churches in the province of Çatalca, situated in the west of Istanbul, prior to the population exchange between Turkey and Greece (1923-1930), only eight of these churches survived. Six of them were preserved by being repurposed as a mosque after the exchange, and two fell into ruin as a result of neglect and disuse. This study is an examination of the conversion process and architectural characteristics of churches in Çatalca that were converted into mosques. Having been built based on a basilica plan between the last quarter of the 19th century and the first quarter of the 20th century, most were constructed with brick and stone rubble, and include a three-nave hipped roof. The establishment of a museum that will support further research of the unknown history of these structures would help to introduce the conversion process and the architectural features of these cultural assets to the public.

Abstract | Full Text PDF

Ýnceleme konusu olan ‘Osmanlý Kibritler Fabrikasý da Osmanlý toplumunun, dünyadaki endüstrileþme sürecine eklemlenme çabalarýnýn bir temsilcisi olarak görülmüþ ve endüstriyel miras boyutuyla ele alýnmýþtýr. Osmanlý Ýmparatorluðu’nda 19. yüzyýlýn ikinci yarýsýnda yabancý sermayederler tarafýndan kurulan giriþimlere örnek teþkil eden bu fabrika, Kav ve Kibrit Osmanlý Þirketi’ni kuran Fransýzlar tarafýndan gerçekleþtirilmiþtir. Çeþitli kaynaklarda farklý bilgiler bulunmakla birlikte; 1893 yýlýnda inþaat ruhsatý alýnan fabrika 1897 yýlýnda kurulmuþ ve çalýþmaya baþlamýþtýr. Kýsa süre çalýþan fabrika yüzyýl sonunda özgün iþlevini kaybetmiþtir. Bu makale ile günümüze büyük ölçüde mimari bütünlüðünü koruyarak ulaþmýþ yapýnýn öncelikle kültür tarihimizdeki yeri ve önemini belirlemek suretiyle endüstriyel miras olarak tanýtýlmasý amaçlanmýþtýr. Özellikle konumu itibariyle, Marmara sahilinde Yedikule–Küçükçekmece arasýnda Rumeli demiryolu hattý paralelinde oluþturulan Osmanlý dönemi sanayi aksýnýn bir parçasý olmasý üzerinde önemle durulmuþ; bu aksýn ‘endüstriyel kültür aksý olarak’ tanýmlanmasý, yapýnýn kültür tarihimizdeki baðlamsal bütünlüðü ortaya konmasý açýsýndan önemli görülmüþtür. Günümüzde faklý iþlevlere hizmet eden büyük ölçüde de atýl durumdaki fabrika yapýsýnýn özgün iþlevi ile kuracaðý anlamsal baðýn mirasýn korunmasý ve aktarýmýndaki rolü önemsemiþtir. Yapýnýn iþlev analizi yapýlmak suretiyle özgün mekan kurgusu plan bazýnda irdelenmiþtir. Çalýþmada, bu yapý özelinde endüstri mirasýmýzýn kültürel baðlamýnýn kurulmasýnýn, bütüncül bir yaklaþýmla ele alýnmasýnýn önemi vurgulanmaya çalýþýlmýþtýr. ‘Endüstri Mirasý’, 20. yüzyýlýn ikinci yarýsýnda miras kavramýndaki geniþleme ile birlikte tanýmlanan yeni bir mirastýr. Endüstri toplumunun dehasýnýn, duygusallýðýnýn, hýrsýnýn fizik dünyada oluþturduðu maddesel kültür ve toplumun aktif bir eylemi olarak yorumlanan ‘endüstri mirasý’ kavramý ayný zamanda endüstri öncesi üretim faaliyetlerini de içerecek biçimde oldukça geniþ bir kapsamda ele alýnmaktadýr.

Industrial heritage was included as a new genre when the definition of heritage was expanded in the second half of the 20th century. The concept of industrial heritage is used to interpret the material culture and activities of a society as reflections of industrial development and human spirit. It includes a wide range of sites from all points in history. The Küçükçekmece Ottoman match factory is an industrial heritage site that exemplifies Ottoman participation in international industrial progress. It was founded by a French company in the second half of the 19th century, received its production license in 1893, and started to manufacture matches in 1897. The original function of the factory, however, was short-lived, lasting only until near the end of the century. Today, the building it is divided into sections with different uses. This article is an evaluation of an industrial heritage asset, Ottoman Match Factory and its significance in the cultural history of Turkey. Its location is particularly important, as part of an industrial area of the Ottoman period along the Marmara Coast, parallel to the Rumeli railway. This area is defined as an industrial-cultural axis in the cultural history of Turkey. Factory’s connection to its past determines its heritage values. This study analyzes its original use and provides an evaluation of the potential for the re-use of the building as a whole. In addition, it is a discussion of the importance of the cultural context of industrial heritage sites, using Küçükçekmece match factory to highlight the need for a holistic approach to preservation.

Abstract | Full Text PDF

Osmanlý’dan Cumhuriyet Türkiye’sine kalan en önemli miraslardan biri de demiryollarý ve tren istasyonlarýdýr. Erken Cumhuriyet Dönemi’nde ülkenin modernleþme/kalkýnmasý yönündeki politika, demiryolu aðýnýn ülke genelinde yaygýnlaþmasý üzerine kurgulandýðý bir gerçektir. Bu baðlamda tren istasyonlarý ve donatýlarýný, sosyo-kültürel içerikleri ile kenti ve kentliyi modernleþtirme projesinin de bir parçasý olarak düþünülebilir. Çalýþmada, Kayseri Tren Ýstasyonu ve Ýstasyon Caddesi’nin oluþumu kapsamýnda kentin mekânsal ve toplumsal deðiþimine/dönüþümüne yaptýðý katký incelenmiþtir. Erken Cumhuriyet Dönemi’nde Kayseri Tren Ýstasyonu (1929) örneðinde, yapýnýn ve ilgili donatýlarýnýn kentin fiziksel çevresine etkisi; yeni yollar, konut alanlarý, kamusal alanlar ve modern peyzaj düzenlemeleri ile kent merkezinden sonra (1935 yýlý Sümerbank yerleþkesi ile birlikte) þehrin kuzeyinde yeni bir çekim merkezi olarak özetlenebilir. Toplumsal boyutunda ise Ýstasyon binasý ve çevresinin Ýstasyon Caddesi’yle birlikte ulus-devletin görünürlüðünü ve gücünü yansýtan, eðitim faaliyetlerinden millî bayram kutlamalarýna kadar pek çok eyleme ev sahipliði yapmýþtýr. Caddenin çevresinde þekillenen modern konutlarýyla, Kayseri halkýnýn modern yaþamla baðlantýsýnýn kurulduðu ilk ara yüz oluþturduðu da iddia edilebilir. Bu çerçevede Tren Ýstasyonu ve Ýstasyon Caddesi’nin, yapý ölçeðinin ötesinde, kentsel mekândaki karþýlýðý, bir baþka ifade ile, saðladýðý mekânsal ve toplumsal deðiþim/dönüþüm “Kayseri kentinin kendi yerel parametreleri” ile okunmuþtur. Bu sayede, Kayseri Tren Ýstasyonu kapsamýnda kentin Erken Cumhuriyet Dönemi modernleþme sürecine ýþýk tutmasý adýna ipuçlarý da elde edilmiþtir. Tüm Anadolu kentlerinde benzer yaþanmýþlýklar/deðiþimler olabileceði gibi yerel farklýlýklarýn da deneyimlenmiþ olabileceði varsayýmýyla, bu çalýþmanýn tren istasyonu donatýlarýnýn ve kentle iliþkisinin araþtýrýlarak literatüre eklemlendirilmesi üzerine dikkat çekmesi umulmaktadýr.

One of the most important investments that the Republic of Turkey inherited from the Ottoman Empire was its network of railways and stations. It is well known that the modernization/development policy of the early Republican period of Turkey was built on the expansion of the railway network across the country. In this context, train stations and the railway environment, as well as the socio-cultural make-up of the city and its citizens, can be seen as part of the national and local modernization project. This study examines the Kayseri Train Station and Ýstasyon Caddesi (Station Street) and their contributions to the transformation of the city within the context of the modernization project. The impact on the city’s physical environment included new roads, residential areas, public spaces, modern landscaping, and new sub-centers in the north of the city. A wide variety of socio-cultural activities have taken place there, ranging from the addition of educational facilities to official celebrations of national holidays, and the area reflects the visibility and power of the nation-state. It is possible to argue that, along with the modern housing facilities located nearby, these structures can be seen as the groundwork in connecting the people of Kayseri with “modern life.” Therefore, their role in the physical and socio-cultural transformation of the city was examined not only in terms of structure and scale with regard to urban space, but specifically in terms of Kayseri’s own local parameters. While all Anatolian cities may have experienced similar transformations, upon close examination, distinct differences can be observed.

Abstract | Full Text PDF

Küreselleþen dünya düzeni, güçlenen neo-liberal politikalar 1970’lerden itibaren farklý zaman aralýklarýnda dünyanýn birçok yerinde sýnýrlandýrýlmýþ/kapalý yerleþmeleri ortaya çýkarmýþtýr. Küreselleþme ile artan ulaþým ve iletiþim teknolojisinin geliþimi, hýzlý nüfus artýþýnýn kentteki tehlikeyi ve bu duruma duyulan korkuyu artýrmasý, sosyal ve ekonomik sýnýflar arasýndaki kutuplaþmanýn çoðalmasý ile birlikte insanlar birbirinden kopuk yaþam biçimlerini benimsemektedir. Bu anlayýþýn mekansal düzleme yansýmasý olarak konut yerleþimleri kent içerisinde parçacý, fiziksel keskin sýnýrlarý bulunduran kent ile iliþkileri zayýf yerleþimler olarak inþa edilmektedir veya eski yerleþimlerde sonradan oluþturulan sýnýrlarla bu hale dönüþtürülmektedir. Bu haliyle sýnýrlandýrýlmýþ/kapalý yerleþmeler hem sosyal hem de mekansal olarak ayrýþmanýn, toplumsal kutuplaþmanýn göstergelerindendir. Çalýþmanýn amacý sýnýrlandýrýlmýþ/kapalý yerleþimlerinin farklý bir kurgu ile, kamusal alanlar ile iliþkilerinin artýrýlmasý düzenlenmesi yoluyla kente entegre edilip edilemeyeceðini sorgulamaktýr. Kamusal alanlar insanlarýn karþýlaþabileceði, birbirlerini görüp tanýyabileceði alanlar olduðundan bu kurgu içinde konut ve kamusal alan iliþkisinin iyi irdelenmesi gerekmektedir. Bu alanlar insanlarýn birbirlerine yabancýlaþmalarýný önleyip kutuplaþmanýn azaltýlabileceði alanlar olarak düþünülmektedir. Bu þekilde de toplumsal ayrýþmanýn azaltýlabileceði öngörülmektedir. Makalede yapýlan literatür çalýþmasý ve alan çalýþmasý sonucunda kamusal alanlarda sosyal iliþkileri kuvvetlendirmek için dikkat edilmesi gereken kriterler ortaya konmaya çalýþýlmýþtýr. Konut alanlarý ve kamusal alanlarýn aralarýndaki nasýl bir iliþkinin toplumsal kutuplaþmayý azaltýp sosyal iliþkileri artýrabileceði yapýlan çalýþma ile sorgulanmaktadýr.

Globalized world order and the strengthening of neo-liberal policies since the 1970s contributed to the building of enclosed residential areas in many regions of world. The evolution of transportation and communication technologies with globalization, an increase in crime and fear that accompanied rapid population growth, and the growth of polarization between social and economic classes led many people to choose a more individual, disconnected lifestyle. As a spatial reflection of that understanding, residences are often built with strict boundaries, creating fragmentation in the city and weakening the relationship between residential areas and the city. Some existing areas are enclosed, while others are designed as restricted, gated communities. Spatial and social segregation and polarization grow. This study was an exploration of designing to fostering connections between people, rather than separation, and encouraging more social interaction through public spaces, particularly in residential areas.

Abstract | Full Text PDF

Bu çalýþma 1922’de Bauhaus Weimar’da kurulmuþ ve yayýnladýklarý manifesto ile adýndan söz ettirmiþ olan KURI grubu üyesi Semih Rüstem ve Farkas Molnár’ýn erken dönem tasarýmlarýna odaklanmaktadýr. Çalýþmanýn amacý her iki mimarýn erken dönem konutlarýný Bauhaus ve KURI ilkeleri doðrultusunda tasarlayýp tasarlamadýklarýný sorgulamaktýr. Bu amaçla mimarlarýn 1930 ve 1932 yýllarý arasýnda inþa edilmiþ olan ikiþer konut projesi seçilmiþ ve iki aþamalý bir inceleme yapýlmýþtýr. Ýlk olarak konutlarýn mekânsal organizasyonu, tasarlanan mekânlar ve birbiriyle iliþkileri baðlamýnda irdelenmiþ, ikinci aþamada ise konutlarýn zemin kat planlarý ve kütle tasarýmlarý biçim grameri yöntemiyle analiz edilmiþtir. Yapýlan inceleme sonucunda Semih Rüstem ve Farkas Molnár’ýn konut tasarýmlarýnda ortak önceliklerinin olduðu, tasarýmlarýnýn yaratýcý, elemanlar arasýnda uyum gözeten ve dýþa vurumcu bir anlayýþ sergilediði söylenebilir. Bauhaus Weimar’ýn ilkeleriyle paralellik gösterdiði düþünülen bu anlayýþ, ayný zamanda konutlarýn akýlcý, fonksiyonel ve süslemeden uzak iç ve dýþ tasarýmlarýyla ortaya konulmuþtur. Ýncelenen konutlarýn geometrik kütle tasarýmýnýn ise KURI manifestosundaki ilkelerle uyumlu olduðu savunulabilir.

This study focuses on early works of Semih Rüstem and Farkas Molnár, who were both members of a group called KURI (an acronym for constructive, utilitarian, rational, international), which was established at Bauhaus in Weimar, Germany, in 1922. Two house projects of each architect, built between 1930 and 1932, were selected and evaluated according to Bauhaus and KURI principles. The assessment comprised two stages: first, the spatial organization of the house was analyzed, and second, a shape grammar examination of the ground floor and the mass of the buildings was performed to comprehensively reveal the design principles of the architects. It was evident that Semih Rüstem and Farkas Molnár had common priorities in terms of house design, and that their designs were creative, harmonious in terms of elements, and expressionist, which is consistent with Bauhaus principles. Furthermore, the functional and rational planning of the houses, as well as the exterior and interior designs with a deliberate lack of ornamentation, and the use of geometric shapes, demonstrate that both architects produced work that observed the principles stated in the KURI manifesto. The study further revealed that Semih Rüstem was arguably also inspired by the spatial organization and facades of traditional Turkish houses.

Abstract | Full Text PDF

Afetler oluþma zamaný belirlenemeyen, doðal ve insan kökenli nedenlerle oluþan, insanlar için fiziksel, ekonomik ve sosyal kayýplar meydana getiren olaylardýr. Afet öncesi, aný ve sonrasýnda afetlere hazýrlýklý olmak için afet yönetim planlarý oluþturulmaktadýr. Afet yönetim planlarý aracýlýðýyla olasý afetlere karþý hazýrlýklý olunmakta, afetlerin býraktýðý olumsuz etkiler hýzlý bir þekilde atlatýlmaktadýr. Afet yönetim planlarý can kayýplarýnýn en aza indirilmesini amaçlamaktadýr. Afetlere hazýrlýklý olmak için yapýlan mevcut afet yönetim planlarý çocuklarý da kapsamaktadýr, ancak çocuklarýn ihtiyaçlarýný karþýlamada yetersiz kalmaktadýr. Dünyada bu konu üzerinde birçok çalýþmanýn yapýldýðý ve uygulamaya geçirildiði görülmektedir. Ancak Türkiye’de çocuk merkezli afet yönetim planlarý bulunmamaktadýr. Bu çalýþmanýn; çocuklar için afet öncesi, aný ve sonrasýnda yapýlmasý gerekenleri içeren çocuk merkezli afet yönetim planlarýnýn geliþtirilmesi konusunda bilinç ve farkýndalýk saðlayacaðý, bir rehber oluþturacaðý düþünülmektedir.

Disasters occur due to natural and man-made causes at an unknown time and bring about physical, economic, and social losses. Disaster management plans are developed in order to be prepared before, during, and after a disaster. With a disaster management plan, the negative effects of disasters can be more rapidly overcome. Disaster management plans are aimed at minimizing loss of life. Current disaster management plans include consideration of children, but they are inadequate to meet children’s needs. Many studies on this subject have been conducted and put into practice elsewhere in the world, but child-centered disaster management plans have been neither studied nor developed in Turkey. The objective of this study was to raise awareness about developing thorough child-centered disaster management plans and to serve as a guide for future studies.

Abstract | Full Text PDF

Bu çalýþmanýn amacý mimari tasarým stüdyosunda mimarlýk ürününün kentsel mekânla kurduðu diyaloðun, mekânýn parazitik bir þekilde yeniden sahiplenildiði ve anlamlandýrýldýðý tasarým yaklaþýmlarý baðlamýnda ele alýndýðý projenin ürünlerinin paylaþýlmasýdýr. Parazit mimari konusunun bir mekan tasarýmý stratejisi olarak ele alýndýðý 3 haftalýk bir tasarým projesinin ürünleri üzerinde durulan çalýþmada, mimari parazitlerin biçimleniþi ve kent içindeki yayýlmalarý strüktürel, çevresel, deneyimsel baðlamlarý gözetilerek analiz edilmiþ ve mekânýn yeniden kullanabilme potansiyelleri sorgulanmýþtýr. Günümüzde mimarlýk literatüründe yer bulan parazit mimari konusu, kendi yaþamýný devam ettirme savýyla, var olan kentsel mekânlara, yapýlara ya da altyapý elemanlarýna eklemlenerek nüfuz eden, onlardan yararlanarak tek taraflý faydacý bir iliþki kuran, esnek, adapte edilebilir, geçici ama sürdürülebilir bir mekânsal yaklaþýmý tarif etmektedir. Parazit mimari ev sahibi yapýya eklemlenirken, yeni bir program getirerek, farklý iþlevsel olasýlýklar ortaya koyarak, hem yapýsal hem de deneyimsel anlamda yeni bir var olma biçimi tanýmlamaktadýr. Bu çerçevede mimarinin kalýcý olma savýna ve duraðanlýðýna alternatif olacak þekilde geçici ya da göçebe mekânlar ortaya koymakta, bu mekânlarda hayat bulan eylemler yeni yaþam biçimlerini doðurmaktadýr. Bu çalýþmada parazit mimarinin kentsel mekânda daha önce farkýnda olunmayan yeni mekânsal olasýlýklarý görünür hale getiren tasarým stratejisinin mimari tasarým stüdyosunda öðrenme sürecine katkýlarý üzerinde durulmuþtur. Alternatif mekânsal potansiyelleri sorgulatan bu tasarým stratejisinin amacý, kriterleri ve yapýsal ve kentsel ölçekte ortaya koyduðu deðerler 2. sýnýf mimarlýk öðrencileri tarafýndan ele alýnmýþ, kendi deneyimledikleri kentsel mekanlar üzerinden parazit mimari ürününe iliþkin yer önerilerini program önerileriyle iliþkisini kurarak belirlenmiþ, kentsel kullanýcýlarýnýn kimler olacaðý irdelenmiþ, ve yerle kurulan iliþkinin deneyim olgusu üzerinden nasýl tanýmlanabileceði araþtýrýlmýþtýr.

This study is an analysis of the outcomes of a three-week architectural design studio project that used the parasitic intervention and appropriation of urban space as its starting point. The project examined the structural, environmental, and experiential context of parasitic architecture and considered the re-use potential of space. Parasitic architecture has found a place in contemporary architectural discourse as a spatial approach that uses existing urban spaces, structures, or infrastructure and establishes a one-sided utilitarian relationship as a way of existence. Flexibility, adaptability, temporality, and sustainability are the essential qualities of these parasitic structures. While they are attached to an existing structure, architectural parasites add new structural, programmatic, and experiential features. They are new, temporary spaces and new alternatives to the claims of permanence and stability of architecture. This study examines the contribution of parasitic architecture as a design strategy, making visible new spatial possibilities of urban space previously unrecognized. The design projects of second-year architecture students are examined in terms of the design objectives, criteria, and values of architectural parasites on a structural and an urban scale. The projects also addressed how the relationship to a space can be defined through personal experience.

Abstract | Full Text PDF

Kültürlerin varlýðýnýn belgesi olmanýn yaný sýra yaþanan çevrenin önemli bir parçasý niteliðindeki tarihi yapýlarýn korunmasý ve sonraki nesillere aktarýlmasý büyük önem taþýmaktadýr. Bu nedenle, zaman içerisinde farklý sebeplerle hasar gören eserler; çeþitli yöntemlerle onarýlmakta; yapýlan uygulamalarla mimari mirasýn sürdürülebilirliðinin saðlanmasý hedeflenmektedir. Ancak onarým yöntemleri ve malzemeleri hakkýnda yeterli bilimsel çalýþma yapýlmadan gerçekleþtirilen uygulamalar, kültürel mirasýn korunmasýnýn aksine yapýya daha büyük zararlar vermekte, yeni hasarlarýn oluþmasýna neden olmaktadýr.Tarihi yýðma yapý onarýmý sýrasýnda sýklýkla kullanýlan enjeksiyon yöntemi ve kireç esaslý enjeksiyon malzemeleri hakkýnda yapýlan bilimsel çalýþmalar ise uzun bir geçmiþe sahip deðildir. Özellikle ticari olarak üretilen hazýr enjeksiyon malzemeleri hakkýnda yapýlan araþtýrmalar çok kýsýtlý düzeydedir. Uygulama sýrasýnda üretici firmanýn bilgi reçetesine güvenilmekte, uygulama öncesi ön test yapýlmamakta, tek bir malzeme her yapýya uygulanmakta, özgün yapý özelinde incelenmemektedir. Oysa ki enjeksiyon yöntemi geri dönüþü olmayan bir yöntemdir ve beklenmeyen hasarlardan kaçýnmak için yapýlan bilimsel araþtýrmalar büyük önem taþýmaktadýr. Malzemenin yaygýn kullanýmýna raðmen, halen kireç esaslý enjeksiyon malzemesi hakkýnda oluþturulmuþ ulusal veya uluslararasý nitelikte bir standard da yoktur. Bilimsel araþtýrmalar sýrasýnda literatür verileri göz önünde bulundurulmakta; bu baðlamda konu ile ilgili literatür çalýþmalarýnýn önemi daha da artmaktadýr. Bu çalýþmanýn amacý, tarihi yýðma yapýlarýn onarýmýnda kullanýlan kireç esaslý enjeksiyon malzemesi ve yönteminin literatür taramasý ile zaman içerisinde geliþimini incelemek; ivedilikle oluþturulmasý gereken standartlar ve bundan sonra yapýlacak bilimsel araþtýrmalara katkýda bulunmaktýr. Çalýþma kapsamýnda ulaþýlabilen kaynaklar doðrultusunda, konu baþlýklarý kronolojik olarak sýralanmýþ, öncelikle tarihi yýðma yapýlarýn onarýmý sýrasýnda uygulanan enjeksiyon yöntemi tanýmlanmýþ; kireç esaslý enjeksiyon malzemesinin geliþimine katkýda bulunan diðer þerbetler ve harçlarla ilgili çalýþmalara deðinilmiþ; kireç esaslý enjeksiyon malzemelerinin ve deney yöntemlerinin geliþimi ele alýnmýþ; son olarak ticari (hazýr) enjeksiyon malzemeleri ile Türkiye’de enjeksiyon malzemesinin kullanýmý ve yapýlan çalýþmalara yer verilmiþtir.

In addition to serving as documentation of cultural existence, historical structures are important part of the living environment. Thus, it is important to transfer them to future generations. Historical buildings that have been damaged over time due to various reasons are in need of conservation and restoration. However, methods applied with lack of scientific research can have harmful effects on the structure and create new damages. The scientific research on hydraulic, lime-based grout that is frequently used in the restoration of historical buildings is insufficient. In particular, the research on commercially sold lime-based grout needs more interest. The injection of grout is an irreversible technique and more scientific research can prevent unpredictable damages. Furthermore, although it is widely used, there are no national or international standards regarding the use of hydraulic lime-based grout. The aim of this study is to analyse the development of the grouting technique and the lime based grouts used in the restoration of buildings with historical masonry structure within the literature review context and to offer a contribution to the required standards and further scientific research. This research is an examination of the available resources in related topics in a chronologic order. First, the technique used to inject the grout during the restoration of buildings with historical masonry is described. Studies performed related to other grouts and mortars that contributed to the development of the use of hydraulic, lime-based grouts are discussed. Then, the development of the hydraulic, lime-based grout material and the test methods for this material are examined. There is also an analysis on the research performed with regard to the commercially available, hydraulic, lime-based grouts. Finally, the previous and ongoing research considering the use of this grout in Turkey is mentioned in the scope of this study.

Abstract | Full Text PDF